انواع زیر ساخت های سرور

انواع سرور بر اساس زیرساخت

سرورها در انواع مختلفی وجود دارند. که بر اساس هدفی که دنبال می‌کنند دسته‌بندی می‌گردند. اکنون به بررسی کاربرد سرور می‌پردازیم. جهت ارائه خدمات سرورها به چند دسته مختلف سرور اشتراکی، سرور مجازی و سرور اختصاصی، تقسیم ‌می‌شوند که نحوه تخصیص منابع آن‌ها، متفاوت است.

سرور کلود یا ابری Cloud Server

به سرورهای مجازی اختصاصی که در زیرساخت رایانش ابری ایجاد و مدیریت می‌شوند سرور ابری گفته می‌شود.  کلود به تعداد نامحدودی از دستگاه‌ها اجازه می‌دهد به عنوان یک سیستم واحد عمل کنند. سرورهای ابری یا کلود همان سرورهای اختصاصی مجازی هستند که بر روی زیرساخت ابری و در محیط رایانش ابری ارائه می‌گردند. سرورهای کلود از قابلیت اطمینان بسیار بالاتری نسبت به سرورهای سنتی برخوردار هستند. بزرگترین مزیت سرورهای ابری مقیاس‌پذیری و هزینه کمتر نسبت به سرورهای دیگر مانند اختصاصی است. سرور ابری از مشکلات سخت افزاری که ممکن است در سرورهای فیزیکی رخ دهد مبرا است و پایدارترین گزینه برای مشاغلی است که می‌خواهند هزینه کمتری داشته باشند. سرورهای ابری سرویس سریع‌تری ارائه می‌دهند در نتیجه با هزینه مشابه سرور فیزیکی منابع و خدمات سریع‌تری دریافت خواهید کرد. همچنین بروزرسانی آن بسیار آسان و سریع است.

سرور هاست اشتراکی Host Sharing Server

سرورهای اشتراکی دارای منابع اختصاصی نمی‌باشند و محدودیت سخت افزاری دارند. در واقع بر روی یک سرور ممکن است چندین سایت یا هاست وجود داشته باشد و مشکل سایت‌ها ممکن است بر روی سایت‌های دیگر تاثیر بگذارد. این سرورها به‌صورت مشترک در اختیار کاربران قرار می‌گیرند. از معایب سرور اشتراکی می‌توان محدود بودن منابع و امنیت پایین‌تر را نام برد. همچنین وجود محدودیت در نسخه و نرم افزارهای ارائه شده توسط سرور باعث می‌شود تا این نوع سرور مناسب فعالیت شرکت‌ها و سازمان‌های بزرگ نباشد. این نوع سرورها زمانی توصیه می‌شوند که شرکت در بدو تاسیس و ابتدای کار و صرفه‌جویی در هزینه‌ها باشد. سرورهای اشتراکی برای کسب‌و‌کارهای نوپا مانند فروشگاه‌های اینترنتی کوچک و کلا شرکت‌ها با بازدید کم که به دنبال داشتن تنها یک ویترین مجازی آن به‌عنوان اطلاع‌رسانی در مقیاس محدود هستند توصیه می‌شود.

سرور مجازی Virtualization server (Vps)

در این نوع سرور (virtual private server) یک سرور فیزیکی توسط نرم افزارهای مجازی ساز به بخش‌های کوچک‌تر تقسیم میگردد که هر کدام از بخش‌ها به طور مستقل و مجزا به همراه سیستم عامل و اپلیکیشن‌های خود اجرا می‌شوند. منابع سرور مجازی با توجه به نوع مجازی‌ساز می‌تواند اختصاصی و یا اشتراکی باشد. همچنین سخت افزار سرور نکته بسیار مهمی است که باید حتما به آن توجه شود. سرور مجازی، حد فاصل بین سرور اشتراکی و سرور اختصاصی می‌باشد  زیرا در این مدل شما به صورت مجازی به منابع بیشتری دسترسی دارید. در سرورهای مجازی، سایت‌هایی که روی یک سرویس‌دهنده و یا وب سرور قرار می‌گیرند، به مراتب کمتر از سایت‌های موجود در سرورهای اشتراکی هستند. به‌همین دلیل فضای بیشتری را در اختیار خواهید داشت. بسته به نوع مجزای ساز، منابعی که در اختیار مشتریان قرار می‌گیرد می‌تواند کاملاً اختصاصی و یا مشترک باشد. هدف از ارائه سرور مجازی در واقع کاهش هزینه‌ها می‌باشد.

کولوکیشن یا دیتاسنتر Colocation Or Datacenter

در‌صورتی‌که سرور تهیه نموده‌اید ولی از بستر مناسب برای پشتیبانی از سرور اعم از دما، رطوبت مناسب و همچنین پهنای باند برخوردار نمی‌باشید، می‌توانید از شرکت‌های که دارای دیتاسنتر و یا اتاق سرور هستند، فضا اجاره نمایید تا سرور خود را در  آن قرار دهید. به این عمل Colocate گفته می‌شود. با‌توجه به اين كه شرايط و تجهيزات نگهداري سرور در همه جا ممکن نیست، از اين‌رو كاربر سرور خود را اصطلاحا به‌صورت Colocate به يك مركز داده می‌سپارد تا عمليات نگهداری و اتصال اين سرور به اينترنت در اين مركز داده انجام شود و به‌صورت ريموت از راه دور به سرور دسترسی خواهد داشت. در این نوع سرور، سخت افزار‌ها مانند Ram ، CPU، Hard  و …  توسط کاربر خریداری شده و به دلخواه او نصب می‌گردد. تمامی نیازهای نرم افزاری سرور مانند نصب سیستم عامل و نصب نرم افزارها توسط کاربر صورت می‌پذیرد. همچنین مالک سرور اجازه دسترسی به سرور را دارا است. نگهداری سرور، تامین اینترنت، پهنای باند و برق مورد نیاز برای سرور در دیتاسنتر بر عهده شرکت‌های هاستینگ می‌باشد.  دیتاسنتر هزینه خدمات ماهانه را نیز از کاربر دریافت می‌کند. لازم است این نوع سرور در مكانی اختصاصی كه شامل يك قفسه امن، برق پر‌قدرت و  اينترنت پر‌سرعت اختصاصی و دارای امنيت و پشتيبانی می‌باشد قرار داده شود.

معمولا ارگان‌هایی مانند بانک‌ها و دانشگاه‌ها از این سرویس استفاده می‌نمایند. همچنین ارتقاء سخت افزار سرور برای مالک سرور مجاز بوده و طی هماهنگی قبلی با دیتاسنتر انجام می‌گردد. در کولوکیشن تنها هزينه‌های مربوط به نگهداری سرور از كاربر دريافت می‌شود و طبيعتاً هزينه‌ها به شكل چشمگيری كاهش می‌يابند.